Po długim okresie wyczekiwania, za oknami pojawił się biały puch. Opadający śnieg pokrył wszystko wokół nas, włącznie z koronami drzew. Występująca w lesie pokrywa śnieżna ma ogromne znaczenie dla naszego klimatu. W lesie puszysty śnieg możemy nazwać pierzyną, która ochrania młode siewki i sadzonki drzew przed mrozem. Oprócz tego pełni również funkcję retencyjną – stopniowe topnienie pokrywy śnieżnej dostarcza przyrodzie wody, najbardziej potrzebnej w okresie wiosennym, kiedy flora „budzi się” z zimowego odpoczynku.

Niestety pokrywa śnieżna stwarza również wiele zagrożeń. Temperatura powietrza oscylująca wokół 0°C powoduje, że padający śnieg jest mokry i ciężki. Taki śnieg po zetknięciu się z gałęzią łatwo przylega do jej powierzchni, sprawiając wrażenie przylepiania się do drzew. Zjawisko to nazwane jest okiścią. Okiść może być niebezpieczna wtedy, gdy kolejne warstwy ciężkiego śniegu przymarzają na gałęziach drzew. Drzewa stopniowo wychylają się, powodując przy tym łamanie się konarów, a nawet pni drzew.

Na okiść najbardziej narażone są drzewa iglaste. Na tzw. „szczotkach” śnieg łatwo zalega. Ze względu na długie, miotlasto ułożone igły, pokrój drzewa oraz  stosunkowo wysoko położony środek ciężkości korony, najbardziej podatną na złamania konarów jest sosna zwyczajna. Spośród drzew liściastych najbardziej zagrożone na wyłamanie są te drzewa, które mają szerokie konary i rozbudowane korony, a na wyginanie z kolei, bardzo młode drzewa o cienkim, giętkim pniu np.: buk, lipa.

Drzewo złamane pod naporem okiści nazywane jest śniegołomem. O śniegowale mówimy wtedy, gdy całe drzewo ulegnie wywróceniu, dotyczy to najczęściej drzew o płytkim systemie korzeniowym, np. świerków.

Podczas zimowych spacerów warto pamiętać o zagrożeniu od okiści i uważnie się rozglądać aby omijać drzewa z zalegającym śniegiem na gałęziach i konarach drzew.